HFM

Metal Blade 2016

Muzyka: 
Realizacja: 

Amon Amarth z pewnością nie należy do najbardziej zaskakujących zespołów na metalowej scenie. Grając bezpiecznie, zespół stara się wprowadzać do swojej formuły jedynie drobne zmiany, które nie zrażą dotychczasowych fanów. W warstwie instrumentalnej kontynuuje trend odchodzenia od melodeathowych korzeni na rzecz inspiracji innymi gatunkami metalu. Z początku jesteśmy częstowani kilkoma „singlowymi” kawałkami, z których zespół jest znany, a które nie powalają kreatywnością. Prawdziwa zabawa zaczyna się jednak od „At Dawn’s First Light”, kiedy grupa odchodzi od powtarzania starych schematów i, jak na „One Thousand Burning Arrows”, fachowo buduje nastrój. Wisienkę na torcie kładzie „A Dream That Cannot Be”, któremu głosu użyczyła Doro Pesch. Co zaskakuje, czyste żeńskie wokale w piosence Amon Amarth nie wydają się nie na miejscu i działają odświeżająco. Problem, niestety, stanowi realizacja. Kompresja daje się mocno we znaki. Dźwięk nie jest zbyt przestrzenny, co odczuwa się na bardziej stonowanych piosenkach. Kiedy natomiast akcja się zagęszcza, partie rytmiczne zlewają się w jedno. „Jomsviking” nie przyniósł żadnej rewolucji i nie przysporzy zespołowi wielu nowych fanów. Starzy wielbiciele będą natomiast wniebowzięci.


Źródło: HFiM 05/2016

Pobierz ten artykuł jako PDF

Roadrunner 2015

Muzyka: 
Realizacja: 

Tradycyjny metalcore cieszy się obecnie jedynie cieniem popularności, która towarzyszyła mu przed dekadą. W nurcie zostali tylko najsilniejsi, a pośród nich – Killswitch Engage. Panowie nie silą się na oryginalność od dobrych kilkunastu lat, a jednak nadal potrafią wydać bardzo przyzwoity materiał. „Incarnate” to seria dość standardowych, metalcore’owych piosenek, opartych na typowym schemacie refren-zwrotka-refren, aczkolwiek różniących się od siebie na tyle, by nie znudzić słuchacza od razu. Siła albumu leży nie w odkrywczych kompozycjach, lecz niebywałym talencie wykonawców. Gitarzyści jak z rękawa sypią pomysłami na ciekawe riffy. W partie instrumentalne włożono wiele pracy oraz wyobraźni, co słychać w wielu miejscach. Perkusista znakomicie odnajduje się zarówno w spokojniejszych, jak i żwawszych fragmentach. Wielkim plusem są również wokale. Jesse Leach to profesjonalista w każdym calu. Śpiewając czysto, potrafi zarówno pokazać pazur, jak i ująć delikatnością. Dzięki pierwszorzędnemu, profesjonalnemu wykonaniu oraz bogactwu interesujących riffów najnowszy album Killswitch Engage jest zdecydowanie wart uwagi.

Karol Wunsch
Źródło: HFiM 05/2016

Pobierz ten artykuł jako PDF

Lifeforce 2016

Muzyka: 
Realizacja: 

Kanadyjska kapela od debiutu lubi mocne brzmienia. „Sittin’ Heavy” to jej drugi album. Monster truck to przerobiony pickup z olbrzymimi oponami, wykorzystywany do ekstremalnych wyścigów, w czasie których dochodzi do karamboli i celowego niszczenia pojazdów. Porównanie takiego rozpędzonego kolosa do zawartości krążka „Sittin’ Heavy” okazuje się nadspodziewanie trafne. Ostry rock z bluesową nutą to wiodąca estetyka wszystkich nagrań. Potężny bas z dynamiczną perkusją są tymi gigantycznymi oponami, groźnie grzmiąca i rozrywająca membrany gitara jest jak odgłos silnika drogowego potwora. Na początku otwierającego nagrania „Why Are You Not Rocking?” czujemy się, jakbyśmy włożyli głowę pod maskę takiego właśnie auta. Dopiero głos wokalisty przypomina, że to jednak nie ryk silnika, a gitara. W piątym nagraniu zespół Monster Truck daje słuchaczom parę minut oddechu. Wprawdzie utwór „Black Forest” trudno uznać za melodyjną balladę, ale jest w miarę spokojny, przynajmniej w początkowych taktach, gdzie na pierwszy plan wysuwają się klawisze. Bo kiedy momentami przypomina o sobie groźna gitara, łagodny nastrój pryska. W partii wokalnej można odetchnąć, Później znowu nadchodzi rockowy czad.

Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 04/2016

Pobierz ten artykuł jako PDF

Lifeforce 2016

Muzyka: 
Realizacja: 

Poprzednie dwa wydawnictwa Omnium były niezwykłe. Udowodniły, że tak mało oryginalny gatunek jak melodeath ciągle może robić piorunujące wrażenie. Chociaż tak wysokiego poziomu tym razem nie udało się utrzymać, to nadal warto sięgnąć po „Grey Heavens”. Znajdziemy tu skandynawski, melodyjny death metal o chłodnym, nastrojowym brzmieniu, silnie wsparty na dźwiękach klawiszy. Nie jest to koncept zbytnio oryginalny, lecz pomimo upływu lat trzyma się przyzwoicie. Zwłaszcza o ile jest poparty solidnymi kompozycjami, a z tych Omnium Gatherum jest znane od lat. Nie inaczej jest na „Grey Heavens”, choć pojawiają się pewne zarzuty. Dotychczas nawet w rozbudowanych utworach nie było śladu dłużyzn. Teraz zaczęły się pojawiać, co ciekawe – w bardziej singlowych utworach. Poza tym twórcy wykazali się jednak talentem kompozytorskim. Utwory nigdy nie stają się monotonne; umiejętnie przeplatają się w nich cięższe, bardziej klasyczne fragmenty melodeathowe z nastrojowymi przerywnikami. Zespół prowadzi porywające motywy gitarowe, które zapadają w pamięć lepiej niż niejeden radiowy hit. Na uwagę zasługują wspaniałe solówki. Wykonawcy doskonale wiedzą, kiedy należy się popisać umiejętnościami, a kiedy postawić na melodyjne zagrywki. Ze złożenia wszystkich elementów powstały kompozycje o ciekawym brzmieniu, do których ma się ochotę wracać.

Karol Wunsch
Źródło: HFiM 04/2016

Pobierz ten artykuł jako PDF

Pelagic 2016

Muzyka: 
Realizacja: 

Po raz kolejny Francuzi z Hypno5e dali nam kawał oryginalnego i ciężkiego metalu progresywnego. Kiedy w świecie brutalnego death metalu trwa konkurs na najbardziej monotonną serię growli i podwójnej stopy, a w black metalu zespoły prześcigają się w sztuce psucia nagrań, Hypno5e starają się przypomnieć, że ciężar może wynikać również z przemyślanych kompozycji. Siła uderzenia utworów na „Shores Of The Abstract Line” bierze się z łączenia kontrastów. Nie chodzi wyłącznie o dysonujące riffy, niejednokrotnie wykonujące potężne skoki po całym gryfie gitar, lecz także o zaskakujące przejścia stylistyczne. W jednym momencie nastrój budują gitary klasyczne, połączone z samplami i delikatnym śpiewem, a za chwilę atakuje potęga gitar oraz growle. Niekiedy twórcy sprawiają, że odbiorca wyczekuje uderzenia, które nie nadchodzi, dzięki czemu są w stanie stale utrzymać napięcie. Zastrzeżenia budzi produkcja. Ogólnie jest przejrzysta i daje uczucie przestrzenności, ale dynamika szwankuje. Nagranie nie zawsze nadąża za nagłymi skokami natężenia dźwięku, w efekcie odbierając odrobinę siły uderzenia, na której Hypno5e bazuje. „Shores Of The Abstract Line” to niezwykła płyta, której musi posłuchać każdy szanujący się fan współczesnej progresywy. Wielu innych twórców mogłoby się z niej wiele nauczyć.

Karol Wunsch
Źródło: HFiM 03/2016

Pobierz ten artykuł jako PDF