Ozzy Records 2016
Muzyka: 
Realizacja: 
Australijski wokalista Billy Neal bywa porównywany do Joe Cockera. Jego najnowszy album jest owocem współpracy z krakowskim gitarzystą Jackiem Korohodą. Pierwszy raz Billy przyjechał do Polski w 1997 roku. Od tej pory regularnie bywa w Europie. Gitarzystę i kompozytora Jacka Korohodę kojarzymy głównie z legendarnym zespołem Prowizorka Jazz Band, który dzięki jego inicjatywie reaktywował się w ostatnich latach. Drogi obu muzyków zeszły się w 2013 roku. Wtedy to powstał wyjątkowy program koncertowy, oparty na standardach rockowych z lat 60. i 70. – utworach Hendrixa, The Beatles i The Animals – oraz na całkiem nowych kompozycjach, utrzymanych w klimacie klasycznego rocka i bluesa. „Keep a Light On” przynosi zestaw przebojowych utworów rockowych autorstwa obu muzyków. W nagraniach odnajdziemy mnóstwo wpadających w ucho melodii oraz stylowo archaiczne brzmienie, podsycane gitarowymi solówkami i riffami. Ogrom wokalnej energii, błyskotliwe partie gitary i pełne ciekawych pomysłów aranżacje sprawiają, że płyta winna zadowolić wszystkich zwolenników tradycyjnego rocka. Świetnie, że wydano ją również na winylu. Ciepłe, analogowe brzmienie idealnie pasuje do specyfiki tego materiału.
Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 09/2016
Nuclear Blast 2016
Muzyka:
Realizacja: 
Czasem muzycy z jednego zespołu lubią połączyć siły z artystami z innych grup i pobawić się nieco brzmieniami. Przykładów takiej okazjonalnej współpracy jest wiele. Weźmy chociażby angielsko- amerykańską supergrupę Black Country Communion, w której znany bluesman i gitarzysta Joe Bonamassa uderza w ostre rockowe rytmy z Glennem Hughesem na wokalu. Na wspólne granie zdecydowali się również liderzy grup Arctic Monkeys i The Rascals. Wokalistą pierwszej jest Alex Turner, a drugiej – Miles Kane. Doprosili do współpracy perkusistę Jamesa Forda i basistę Zacha Dawesa i w 2008 roku pojawili się w studiu, by nagrać album „The Age of the Understatement”. Później powrócili do swoich grup na kilka lat i dopiero niedawno dostarczyli słuchaczom swoje drugie wspólne dzieło. Płyta przynosi lekkie, przebojowe nagrania, trochę w klimacie lat 70. XX wieku. Sporo jest elementów psychodelii i rocka progresywnego, ale bez rozbudowanych utworów epickich. Przeważają rytmiczne, przyjemne w odbiorze kompozycje. Trochę w stylu twórczości Paula Wellera czy starszych nagrań Davida Bowie. Zostały przygotowane z klasą i profesjonalnie wykonane. W końcu mamy do czynienia z gwiazdami.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 07-08/2016
Moonsorrow - Jumalten Aika
- Kategoria: Pop/rock
Century Media 2016
Muzyka:
Realizacja: 
Choć pomysł łączenia black metalu z tradycyjną muzyką został już przerobiony na wszystkie sposoby, to Moonsorrow z każdą kolejną płytą udowadniał, że ciągle da się z niego wycisnąć coś wartościowego. Niestety, „Jumalten Aika” nie jest krokiem w dobrą stronę. Twórcy postanowili zbliżyć brzmienie najnowszego wydawnictwa do gatunkowego standardu. Usłyszymy tu więc folkowe chórki, tradycyjne instrumenty oraz sporo melodii, lecz zdarzają się także dość monotonne fragmenty, obfitujące w gitarowe tremolo i perkusyjne „blast beaty”. Trudno jednak nie zauważyć talentu kompozytorskiego członków zespołu. Potężne, w większości ponad 10-minutowe kolosy nie ciągną się niepotrzebnie i nie zapętlają motywów. Mimo że zdarzają się gorsze momenty, to na każdy sztampowy fragment przypada klawiszowy przerywnik albo bardzo dobra partia instrumentów akustycznych. Przyjemnie byłoby wychwycić wszystkie te niuanse bez większych problemów, ale z powodu porażającej surowości nagrania do „Jumalten Aika” trzeba podchodzić kilka razy. Warto się jednak wykazać samozaparciem. Pod mało przystępną otoczką kryje się bowiem wiele intrygujących pomysłów.
Karol Wunsch
Źródło: HFiM 07-08/2016
Fallujah - Drealmess
- Kategoria: Pop/rock
Nuclear Blast 2016
Muzyka:
Realizacja:
Mimo że już od debiutu było wiadomo, że Fallujah wyraźnie wybija się ponad przeciętność, to dopiero „The Flesh Prevails” ukazało, z jak wyjątkowym zespołem mamy do czynienia. Niespotykane, progresywno-nastrojowe brzmienie urzekło społeczność metalową. „Dreamless” powtarza ten sukces. Fallujah to mistrzowie przeplatania fragmentów melodyjnych agresją ekstremalnego metalu. Potężnej sekcji rytmicznej oraz głębokim growlom towarzyszą niespieszne partie gitarowe bądź elektroniczne, a między tym wszystkim przewijają się żeńskie wokale, gitarowe popisy, a także nietypowe metra perkusyjne. Gitary z jednej strony wgniatają w fotel; z drugiej – głaszczą słuchacza łagodnymi motywami, w obu przypadkach ukazując wirtuozerię muzyków. Kompozycje przypominają składną mieszankę, a nie ciąg sztucznie połączonych, kontrastujących ze sobą urywków, co często się zdarza w przypadku zespołów łączących skrajności. Dzięki temu łatwo się wczuć w koncept albumu i dać się pochłonąć jego atmosferze. „Dreamless” to niepowtarzalna płyta, której nastrojowe fragmenty zachwycają. Martwi jedynie brak innowacji względem poprzedniczki, co jednak nie odbiera przyjemności słuchania.
Karol Wunsch
Źródło: HFiM 07-08/2016
3 Doors Down - Us and the Night
- Kategoria: Pop/rock
Republic Records
Muzyka:
Realizacja:
Klasyczny amerykański rock, poprawny, choć bez rewelacji. Jest tu wszystko, z czym taka muzyka powinna się kojarzyć. Sporo gitar, często z zastosowaniem coraz rzadziej spotykanego efektu „wah-wah” (nagranie „In the Dark”). Dużo ostrej, przetworzonej elektronicznie, szorstkiej gitary (wstęp do „Still Alive”). Do tego zgrabnie prowadzony wokal Brada Arnolda. Również nie jakoś wyjątkowo oryginalny, ale poprawny i pasujący do stylu grupy. Jedynie rytm pulsuje nieco szybciej niż na płytach amerykańskich gwiazd, takich jak Springsteen czy mniej u nas znany, za to popularny w USA John Mellencamp. Oni często zwalniają, wplatają w rockowe brzmienia folk czy nawet elementy country. Tutaj natomiast niemal od początku do końca jest szybko i głośno, choć zdarzają się melodyjne przerywniki. Najpierw „Inside of Me” z klasycznym fortepianem na wstępie i orkiestrą w refrenie. Później odpoczynek przy „Pieces of Me”, gdzie słychać dwie przyjemnie brzmiące gitary akustyczne. Wreszcie, na zakończenie – „Fell from the Moon”. To już całkowity relaks po szybkim tempie pozostałych nagrań. Znów na pierwszym planie słychać fortepian i melodyjny, choć nie pozbawiony ekspresji, śpiew. Piosenka idealna przed snem.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 07-08/2016
Nada Surf - You Know Who You Are
- Kategoria: Pop/rock
City Slang 2016
Muzyka:
Realizacja:
„You Know Who You Are” to już siódma autorska płyta zespołu Nada Surf; w 2010 wydali jeszcze album „If I Had a Hi-Fi” z coverami. Są przedstawicielami amerykańskiego rocka alternatywnego. Takie określenie ich stylu pojawia się najczęściej, ale słuchając otwierającego płytę nagrania „Cold To See Clear” można podejrzewać, że bardziej niż z rockiem z ojczyzny Alice’a Coopera grupa ma do czynienia z brit-popem. Niektóre z pozostałych utworów także przypominają ten styl, chociaż muzycy działają nie w Anglii, a w Nowym Jorku. Na płycie znajdziemy kilka interesujących kompozycji. Przyjemnie pulsuje „Friend Hospital”. Gitary w „Out Of The Dark” i w „Animal” przypominają te z nagrań angielskich kapel z epoki Beatlesów; pojawia się zatem okazja do wspomnień. Również wokale zostały zgrabnie zaaranżowane. Mimo to nie sądzę, by materiał z „You Know Who You Are” zapadł melomanom w pamięć. Ot, poprawnie zrealizowana płyta z pop-rockowym repertuarem dla wszystkich. Niewykluczone, że latem niektóre utwory zabrzmią przy basenach lub na klubowych potańcówkach, ale czy ktoś będzie je znał na tyle, by zanucić słowa? Na razie nie stały się światowymi przebojami, ale w czasie jazdy samochodem można posłuchać.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 07-08/2016
