Iro napisał: Ostatniej nie znam

Dzięki...skoro już tak się zgadało no i gotowiec pod ręką, jutro sięgnę.

gadrecords.pl/katalog/07-zglos-sie


Wersja na CD już jakiś czas jest, jednak poczekam do wiosny na winyl.

Tak, stało się, WRESZCIE, po prawie 40 latach kariery, pierwsza oficjalna płyta koncertowa (właściwiej to - spektaklowa - dyski opisane jako kolejne akty)

Nasza Kasia kochana

(wysyłka w drodze)





Co prawda pełny zapis dźwiękowy jednego z koncertów znam (i mam na cd-r) od dawna dzięki jednemu z forów fanów (link pojawił się na chwilę w miesiąc po) i to w zadziwiająco dobrej jakości jak na tego typu nagrania.
Jednak co oryginał to oryginał.

Taka ciekawostka, to nagranie "spod płaszcza" było bardzo dobrze otagowane i z pełnym opisem narzędziowym.
"source: DPA 4022> Naiant Tinybox> Sony M10 48kHz, 24bit Processed in Reaper, Tracked in CDWave, FLAC'd via Foobar"

Tak sobie wyciągam czasem jakieś starocie z półki i nawinęła mi się "Acoustic" Soyki i nagle zdałem sobie sprawę, że przez te wszystkie lata czekałem na ciąg dalszy tego grania, nastroju, swobody ... i się chyba nie doczekam.
"I never felt this before" i "No place for poetry" są od lat w mojej TOP100 i w ogóle tyle tam fajnych kompozycji, że płyta "słucha się" w całości w te i nazad i od nowa.

Skład z Yaniną, Mateo i Ziutem na froncie wydał płytę "Retrospekcja", na której są m. in. żywe wykonania utworów z "Acoustic" (istotnie świetnej). Niestety płytę pożyczyłem i już nigdy nie zobaczyłem, więc nie potrafię powiedzieć jak dzisiaj brzmi.

Kamasi Washington - to na pewno ktoś na kogo nowe płyty czekam.
Po "Epic", jeżeli to naprawdę ma być "KTOŚ", musi jednak "dać" coś więcej niż na nowej EPce dopiero co ujawnionej "Harmony of Difference"

Rozumiem, że to tylko 30 parę minut, że napisane na zamówienie (oprawa jakiejś wystawy czy podobnej imprezy).
Miło się tego słucha, jest to jednak tylko co najwyżej suplement do Epic, tak to brzmi.
Czy potrzebny jest suplement do 3 godzin muzyki?
Czekam wiec na coś naprawdę nowego.

Będzie nieco przewrotnie bo owszem czekam ale nie na wydanie płyty tylko już na konkretne egzemplarze, które miały być szybko, a tymczasem mija już 48 godzin, a ja nie mam potwierdzeni odbioru. Wiem, w pewnym wieku człowiek powinien być nieco bardziej cierpliwy ale tu chodzi o moje ulubione Hidden Orchestra i ich świeżynkę "Dawn Chorus".
Poza tym jeszcze nowy album istoty o pseudonimie Baasch oraz zaległy krążek od Daniela Blooma, którego "katarakta" tak silnie zalatuje mi latami '80-tymi, że musiałem mieć i zgłębić temat bliżej. Było by pewnie łatwiej wykupić jakowe abonamęta w witrynach rozmaitych ale ... mój sprzęt jeszcze nieco nie oswojony z taką transmisją, poza tym chwilowo auto domaga się wydatków, więc "strumyk" musi chwilowo się wstrzymać.

...właściwie, to doczekałem się na tegoroczne wydawnictwa z rozczłonkowanego składu The Black Crowes, a że są stosunkowo "świeże", postanowiłem "przetransportować" tych kilka słów.

Chris Robinson Brotherhood "Betty's Self-Rising Southern Blends, vol. 3"

Kolejna odsłona koncertowej twarzy Chrisa Robinsona i Brotherhood.
Zespół na płycie zaskakuje wszechstronnością wykonawczą; od dyskotekowego I Ain't Hiding (i tak ugładzonego tanecznie w porównaniu z pierwowzorem, z doskonałego albumu Black Crowes "Before The Frost...Until The Freeze"); poprzez countrowe Oak Apple Day, Clear Blue Sky & The Good Doctor, Roan County Banjo; bluesowe, pełne werwy Get Out Of My Life Woman, She Belongs To Me, Got Love, The Music's Hot, I'm A Hog For You; odlotową przystawkę Adama MacDougalla w Honeysuckle Interlude; popis zespołowej energii w Ride; kapitalną improwizacją Neala Casala w Tales Of Thunder Teeth, pełną harmonicznych wygibasów, przynoszących na myśl grę Mike Bloomfielda; po typowe amerykańskie pitu-pitu w Girl I Love You.
Bezkompromisowy, szorstki, miejscami surowy...tym razem na wskroś "rockowy" i energetyczny album.

www.discogs.com/CRB-Bettys-Self-Rising-S...l-3/release/10311322

Chris Robinson Brotherhood "Barefoot In The Head"

Pod pewnymi względami zaskakująca płyta...a przynajmniej biorąc pod uwagę dotychczasowy, studyjny dorobek Brotherhood.
Pierwsze wrażenie po przesłuchaniu tych piosenek nie napawało mnie optymizmem, za to kolejne odsłuchy pozwoliły na dobre wejść w konwencję albumu i docenić jego wartość.
Okazuje się bowiem, że to znakomity zestaw kompozycji, może nie wyróżniający się na początku niczym szczególnym, ale jak wspomniałem, przy bliższym poznaniu, głęboko zapadający w pamięć.
Zespół złagodził bezpieczne, psychodeliczne zapędy (krótsze, "zwykłe" utwory), obostrzył nawiązania do muzyki lat siedemdziesiątych (szczególnie w brzmieniu klawiszy), dopieścił brzmienie, mądrze zaopatrzył piosenki w aranżacyjne smaczki...
Te melodie chodzą po głowie.

www.discogs.com/CRB-Barefoot-In-The-Head/release/10597023

The Magpie Salute "The Magpie Salute"

Rich Robinson przestał śpiewać (a przynajmniej wiodącym głosem), zatrudnił fajnie frazującego wokalistę z prawdziwego zdarzenia Johna Hogga, wzbogacił wokalnie grupę o kobiece głosy (Adrien Reju, Danielle Cotton, Katrine Ottosen), które często przenoszą zespół w gospelowe rejony (jeśli chodzi o formę), zwerbował przyjaciela Marca Forda, nieobliczalnego gitarzystę, który prócz niekwestionowanego talentu jest w pełni sił witalnych (po alkoholowo-narkotykowych doświadczeniach, oczyścił umysł, a ciało spuchniętego grubasa, przekonwertował w chudzielca-biegacza-długodystansowca), przyjął do zespołu kolegę z Black Crowes Svena Pipiena (akuratnie i świetle "improwizującego" basistę-opokę), wzbogacił Magpie Salute o kapitalnych muzyków, którzy pomagali mu w solowych, muzycznych wcieleniach (fenomenalny perkusista Joe Magistro, oraz „wyważony” gitarzysta Nico Bereciartua), w nagrania wplótł klawiszową spuściznę Eddie Harscha...i nagrał rozwibrowany, kołyszący, po części improwizowany, imponujący brzmieniem album.

Jak mówi Rich Robinson, to płyta nagrana w hołdzie przyjaźni muzycznych, kolaboracji i składów, fascynacji i wpływów, to płyta będąca swego rodzaju podsumowaniem dotychczasowych dokonań...ale także zapowiedź nowego, tego co będzie…

www.discogs.com/The-Magpie-Salute-The-Ma...ute/release/10418971

Jane's Addiction "Alive At Twenty-Five: Ritual De Lo Habitual"

Wydawnictwo (muzyka oraz obraz) celebruje dwudziestopięciolecie płyty "Ritual De Lo Habitual" - niby człowiek wytarzał się do woli przy tym albumie; od pierwszego odsłuchu do dzisiaj, przez te dwadzieścia pięć lat (przepraszam - przez dwadzieścia siedem lat), scementował opinię o tej muzyce, ale...
...ale zamówiłem i czekam z nieukrywaną ciekawością.

www.discogs.com/Janes-Addiction-Alive-At...ual/release/10723336

MATANA ROBERTS
Co dwa lata (2011, 13, 15) jak dotąd wypuszczała kolejne rozdziały "Coin Coin". Miało ich być podobno 12. dopełnia się właśnie 2017...i na razie cisza.
Co prawda (jak dla mnie) trzeci rozdział okazał się wyzwaniem dość trudnym i ciężkostrawnym, jednak z niecierpliwością czekam na czwarty.
W międzyczasie dotarły do mnie zaległa - live In London (2011) - fryta na żywo - świetne!
Oraz super hermetyczne "Always" (2015) - alto sax solo (dwa utwory 10 min. i 33 min.) - to weszło bez trudu ...a ten trzeci rozdział Coin Coin za cholerę nie chce...trzeba to jednak w warstwie tekstów i kon-tekstów mieć rzetelnie przetłumaczone i wytłumaczone.

Iro napisał: MATANA ROBERTS
Co dwa lata (2011, 13, 15) jak dotąd wypuszczała kolejne rozdziały "Coin Coin". Miało ich być podobno 12. dopełnia się właśnie 2017...i na razie cisza. ...

O, warto sobie przypomnieć, po długim okresie niesłuchania. Zacząłem tradycyjnie czyli od Jedynki. Chyba odwykłem, bo na samym początku trochę cofnęło (jak po wejściu do lodowatej wody prosto z sauny) ale zaraz potem zaczęło być przyjemnie.

Jeszcze "słowo" o Matanie Roberts i cyklu "Coin Coin"

Znalazłem w sieci ciekawy blog a tam zajmujące opisy-recenzje trzech dotychczasowych rozdziałów oraz o innej, ciekawej muzyce
www.screenagers.pl/index.php?service=albums&action=show&id=2642

Czekałem i się doczekałem, tzn. czekam do poniedziałku aby zakupić.
Nowy Kamasi.
Podwójny...tylko?
Nie, jest jeszcze "hidden track", tyle że u Kamasiego to cała płyta, 38 minut, nie jeden track.
Większość już usłyszana dzięki wczorajszej audycji trójkowej Piotra Metza, w całości poświęconej temu wydarzeniu.
Były również fragmenty wywiadu z muzykiem, o inspiracjach.
(w tle Niemcy męczyły się okrutnie ze Szwedami)
Coltrane - to oczywiste ale Strawiński?
Okazuje się (dla mnie), że Strawiński jak najbardziej, w sferze potraktowania ludzkich, chóralnych głosów.
Nim załączę w poniedziałek Kamasiego dziś zaaplikuję sobie "Symfonię Psalmów" Igora ...ha(!) może jako podkład pod mecz, no ten "o wszystko"...przecież Szpakowskiego słuchał nie będę!

Łączenie TAKIEJ muzyki z takim obrazem powinno się kwalifikować jako zbrodnia muzyczna, chyba, że to w rozciągniętych ramach festiwalu Sacrum-Profanum, to wtedy w drodze wyjątku ... ewentualnie.